19

Gdy Elsa weszła do swojego pokoju zobaczyła małego bałwanka przeglądającego się w jej lustrze.

- Elsa! – Krzyknął na jej widok. Unosiła się nad nim chmurka pełna śniegu i zimnego powietrza, dzięki której nie topił się w ciepłe, letnie dni.

-  Olaf? Co ty tu robisz?  - Zapytała Elsa siadając na łóżku.

- Byłem w górach z Kristoffem i żeśmy widzieli taką bandę, normalnie byś nie uwierzyła, tam był taki ogromy zając, taki fajny szarak i jeszcze wielgaśny  facet w czerwonych ciuchach, wyglądali jakby się urwali z… ale masz fajne migdały. –  Powiedział Olaf na widok jej ziewnięcia. – Mam sobie iść?

- Wiesz, niedługo pójdę spać, ale możesz zostać.

- Nie, ja to sobie zjem smalcu ze skwarkami, albo coś… - Olaf oddalił się kaczkowatym krokiem do wyjścia.

- Nie możesz iść do Svena albo do Kristoffa?

- Ee, Sven ugania się za jakąś klaczką, taką łosiowatą, a Kristoff  siedzi u Anny. Ja nie wiem co on tam u niej robi całe noce. Ale ja sobie poradzę. Posiedzę sobie sam przy kominku. – Bałwanek westchnął. Elsa zastanowiła się chwilę.

- Hm, może coś zaradzimy. – Wyszła  na korytarz i zakręciła palcami. Na podłodze pojawił się śnieg, który układał się w kule. Gdy ciało bałwanka było gotowe Elsa klasnęła. Olaf przyglądał się z otwartymi ustami. Ten drugi bałwanek otworzył oczy i rozejrzał się  zdziwiony po pokoju. Elsa od razu wyczarowała również chmurkę utrzymującą odpowiednią temperaturę śniegu.

-Ty,  co on tak patrzy jakby dywanu nie widział? – zapytał szeptem Olaf, ale Elsa tylko się uśmiechnęła. Bałwanek wreszcie ich zauważył.

- Cześć. Robisz coś? Jestem Ala. –  Ala wyciągnęła rękę i dotknęła marchewkowego nosa Olafa. – Załatwisz mi taki ?

- Ym…- Bałwanek zastygł w bezruchu.

- No to żeśmy sobie pogadali. - Ala odwróciła się i podbiegła do okna w korytarzyku. – Kwiatki! -  Wtedy pociągnął Elsę za suknię.

- Uciekamy, póki nas nie widzi. Jak się odwróci to się nie ruszaj. Toto może być niebezpieczne!

- Oh, myślę, że jednak sobie z nią poradzisz! – Elsa wróciła ze śmiechem do pokoju, pozostawiając Olafa z jego nową koleżanką.

To był…  wspaniały i zarazem ciężki dzień. Najwyższy czas pójść spać.