11

Przez  następne trzy dni Elsa nie widziała siostry. Miała dużo obowiązków na dworze. Musiała pożegnać wyjeżdżających gości, wysłać ludzi do Królestwa za Morzem, odsiedzieć sześć godzin audiencji oraz zająć się wszystkimi innymi państwowymi czynnościami. Dowiedziała się wszystkiego na temat zamieszek. Wschodni port otrzymywał głównie dostawy z Królestwa za Morzem. Elsa bardzo się zaniepokoiła, gdy dowiedziała się, że dostarczono tam również zalążek epidemii. Statki podobno przybywały puste, jedynie z chorymi ludźmi na pokładzie, a kupcy ponosili kolosalne straty. Czym prędzej wysłała tam oddział medyków i zbrojnych do uciszenia tłumu. Minister Lucas został ostro zrugany za ukrywanie informacji przed królową i przekazywanie ich innym władcom, choćby byli najbliższą rodziną.

W przerwach spotykała Kristoffa, który z niepokojem pytał o Ankę. Elsa domyśliła się, że nic mu nie powiedziała. Nie poddawała do wątpliwości, że Anna nosi jego dziecko. Dużo o tym wszystkim myślała i doszła do wniosku, że cała sytuacja nie wygląda najgorzej.

W końcu znalazła chwilkę, żeby wspiąć się do wieży, w której rezydowała Anna. Powoli otworzyła drzwi.  Sypialnia była prawie równie duża co Elsy. Było w niej mnóstwo słodkich , małych mebelków, a wszystko było utrzymane w jasnych, pastelowych kolorach z przewagą różu. Jedynie łoże odcinało się od tego bajkowego krajobrazu; ogromne, ciemnobrązowe, ze stalowymi okuciami, wyglądało jak stary dzik wśród stada różowych prosiąt. Naprzeciwko drzwi, po drugiej stronie pokoju stało pięknie zdobione zwierciadło, przed którym stała jej siostra. Ubrana była tylko w wełnianą bieliznę.

- Anka. Jak się czujesz?- Ania drgnęła na dźwięk jej głosu.

- Przyszłaś w końcu mi wygarnąć? – Jej głos był lekko ochrypły.

- Nie, nie! Chciałam ci powiedzieć, że właściwie cieszę się. Będę miała siostrzeńca, albo siostrzenicę. Co prawda nie osiągnęłaś jeszcze pełnoletniości, ale wydamy cię za mąż zimą, jak tylko skończysz siedemnaście lat. Który to miesiąc? – Elsa podeszła do siostry przypatrując się jej odbiciu.  Anka była nieuczesana i trochę blada, ale wyglądała na zadbaną.

- Medycy mówili, że czwarty… Badali mnie po tym jak wyszłam z tego pokoju, a ciebie wynosili. I wtedy to wyszło.  Zobacz to całkiem widać. Jakbym była chora. Jak mogłam tego nie zauważyć. Nie miałam miesiączki już od tak długiego czasu…

- Nie jesteś chora. To jest przecież cud… może trochę przerażające jak się o tym pomyśli, ale dziecko to prawdziwa radość! Teraz będziemy o ciebie dbać i urodzisz ślicznego maluszka, a potem urośnie na piękną dziewczynę jak ty, albo silnego chłopaka jak Kristoff… - Ania spojrzała na nią z bólem, lecz Elsa nie przerywała. – Jeśli martwisz się tym, że Kriss jest nic nieznaczącym kupcem to przecież mogę mu nadać tytuł lorda i wyszperam dla niego jakieś posiadłości. Wtedy wasze małżeństwo będzie zupełnie normalne- księżniczka z lordem. Wyprawimy was w jakąś podróż i wrócisz już z dzieckiem, nikt się nie zorientuje! Dwór powinien się szybko oswoić z tą sytuacją, będziesz to ukrywać, wszystko będzie dobrze…

- Nie będzie. Chodzi o to, że ja… nie jestem pewna kto jest ojcem…

- Co? – Elsa była w szoku. Gwałtownie odsunęła się od siostry.– Czy Kriss…

- Kristoff jest najpewniejszy. Chodzi o to, że był ktoś jeszcze. Pamiętasz tę noc kiedy uciekłaś w góry? Hans i ja… Chciałam go przytulić i… - Anka rozpłakała się. Elsa przyglądała się jej okrągłymi oczyma i czuła rumieńce na twarzy.

- Ty masz szesnaście lat! Domyślałam się, że coś może zajść między Tobą i Kristoffem, ale w pierwszą noc? Z takim… takim… - Elsa nie umiała znaleźć określenia na tę okropną szuję Hansa, który chciał podstępem zdobyć tron Arendelle. – Jesteś jeszcze dzieckiem! Czy matka ci nie mówiła skąd się biorą dzieci? Widywałaś przecież Roszpunkę, kiedy była w ciąży! Jak mogłaś być tak nieodpowiedzialna?!

- Jak miałam być odpowiedzialna, kiedy straciłam rodziców, a moja siostra nawet nie wiedziała jak wyglądam? Siedziałaś sobie w tym swoim pokoju i nie obchodziło cię co ja czuję!

- Dobrze wiesz, że nie mogłam wyjść…

- Mogłaś! Tylko się bałaś! Byłaś ciągłym tchórzem! Uciekłaś w góry i ja musiałam cię ratować… Biedna, mała Elsi, która nie potrafiła sobie sama ze sobą poradzić…

 - Przecież zagrażałabym twojemu życiu!

- Nie, gdybyś wykazała choć trochę chęci do kontroli mocy! Ale ty wolałaś siedzieć, sama, zimna i zamknięta! A moje życie się rozpadło! Nie miałam siostry ani rodziców! Nikogo już nie obchodziłam! Może lepiej było mnie zostawić zamarzniętą. Jeden problem z głowy, co?

- DOSYĆ! – Elsa wyczarowała niekontrolowaną burzę śnieżną, której podmuch odrzucił jej siostrę lekko do tyłu. Znowu poniosły ją emocje. Na to nie wolno pozwalać. Dlaczego Ania mówi takie rzeczy? Królowa stanęła nad dziewczyną wyciągając rękę. – Wiesz dobrze, że gdyby nie ty dawno już wyszłabym z mojej celi. Bałam się o ciebie, możesz to nazwać tchórzostwem. Tylko ty jesteś dla mnie ważna!

- Więc dlaczego słyszę ciągle wyrzuty? I dostaję tak mało zrozumienia? Ciągle mnie winisz, za to, że przeze mnie musiałaś się izolować. „ Gdyby nie ty”… – Anka odepchnęła jej dłoń i wstała. Rysy Elsy stwardniały. Jej siostra weszła pod kołdrę i zacisnęła powieki. Elsa już nawet na nią nie spojrzała.

- Nikt się nie dowie o Hansie. Wyjdziesz za Kristoffa i on będzie myślał, że to jego dziecko. Jeśli nie będzie jego, nie wyprowadzisz go z błędu. Będzie szczęśliwszy. Ty chyba też. – Elsa odwróciła się i wyszła, zatrzaskując za sobą drzwi. Mimo, że przed chwilą miała jeszcze twardą minę, teraz oczy zaszły jej łzami. Gdy oparła się o ścianę zobaczyła, że ją zamraża. Uciekła więc do swojego pokoju.