22

- Przejście dla Jej Wysokości! – Wrzeszczał gwardzista przedzierając się wraz z Elsą przez rozentuzjazmowany i zatrwożony tłum. Całe niebo, zasnute szarymi chmurami, rozjaśniały rozbłyski różnokolorowych świateł. Gdy Elsa w końcu dotarła na kraniec dziedzińca zobaczyła od czego pochodziły. Ogromna czarna chmura dziś widoczna była lepiej niż kiedykolwiek. Uderzały w nią wściekle jaśniejące na ciemnym tle kolorowe punkty. Żółty, zielony, czerwony, biały i…niebieski.

- Jack. – Wyszeptała Elsa mimo zaciśniętego gardła. Opierała się o murek i nawet nie poczuła, że go zamroziła.

Tłum zebrany na dziedzińcu uważnie obserwował zaciętą walkę. Kolorowe punkty, Strażnicy, spychali czarną chmurę w głąb lądu. Bardzo silnie napierali na cofającą się opornie ścianę czerni. Rozbłyski światła były jednak coraz słabsze…

Pierwsza padła biała postać.  Strumień jej jasnego światła został przerwany i została wciągnięta w czarną toń. Na jej pomoc rzucił się zielony punkt. Wpadł w czarne opary, lecz wciąż emanował zielonym blaskiem. Jego światło przebijało się przez czerń, ale nagle… zgasło. Pozostały już tylko trzy światła. Żółte i niebieskie z całej siły utrzymywały macki czerni w ryzach, a czerwony punkt poruszał się wokół nich, osłaniając je swoją mocą. Nagle jednak wielki język czerni uderzył z całej siły w latające, czerwone światełko. Oplótł go dookoła, pozbawił czerwonego blasku i następnie wyrzucił  z całej siły w szarą toń morza. Niebieskie i żółte światła musiały otoczyć chmurę same. Poruszały się tak szybko, że czarne macki nie mogły ich dosięgnąć. Drażniły chmurę, która znowu zaczęła się cofać, gdy wtem… Ogromny rozbłysk niebieskiego światła okrył całą powierzchnię czerni. Był tak silny, że oślepił Elsę. Przez zmrużone oczy dostrzegła tylko szybujący całkiem blisko kształt, który po chwili wpadł do morza. Z jej piersi wydobył się przerażony krzyk. Nie patrząc na nikogo wybiegła z dziedzińca i najszybciej w życiu dotarła do zatoki. Trochę się bała, że jej magia zawiedzie, że nie podziała tak jak kiedyś. Na szczęście gdy tylko postawiła stopę na wodzie, ta zaczęła zamarzać. Wbiegła po własnym lodzie na morze. Fale były wysokie, więc przebiegała obok groteskowo powyginanych kształtów. Przed nią morze zamarzało w szybkim tępie. Kątem oka dostrzegała wbiegającego za nią Kristoffa, zapewne wysłanego przez Ankę. Ona jednak myślała tylko o tym, żeby znaleźć Jacka. Wiedziała, że odrzuciło go bardzo silnie i daleko. Wokół niej zaczęły zbierać się płatki śniegu, ale ona biegła, musiała biec, nawet jeśli już nie miała siły. Wydawało jej się, że jej bieg trwa wieki. Gdy w końcu dobiegła do miejsca, w którym wydawało jej się, że pozbawiona światła postać spadła zatrzymała lód. Nie wiedziała, czy ma rzucić się do wody, co ma zrobić.  Stojąc bezradnie na skrawku lodu zaczęła krzyczeć jego imię. Zobaczyła, że odbiegła bardzo daleko, dziedziniec pełen ludzi był bowiem niewyraźną plamą. Z drugiej strony widziała nad sobą  ścianę czerni. Była tak wysoka, że niknęła w chmurach, a jej szerokości nie dało się określić, bo jej krańce były poza jej zasięgiem wzroku. Była jednolita jak ściana, falowała tylko w miejscu, gdzie żółta postać wysyłała w nią silne strumienie światła. Niestety moc żółtego Strażnika słabła z każdą chwilą. W końcu ze ściany wyłoniła się macka, która rozbiła go na tysiąc kawałeczków. Na Elsę spadł deszcz małych, złotych ziarenek.

- Piasek. – Elsa ze złości i bezradności rzuciła garścią piasku do wody. Potem opadła z płaczem na kolana, a wokół niej wzbiła się chmura płatków śniegu. – Jack, gdzie jesteś?

- Elso, popatrz! – Dobiegł do niej Kristoff. Wskazywał na wodę. Rzeczywiście, przez szarą toń przebijało się słabe, niebieskie światło. Elsa rzuciła się do przodu, ale chłopak ją przytrzymał. – Nie możesz tam wskoczyć! – Pomyślawszy chwilę, Elsa skierowała więc swą moc prosto w stronę światła. Czarna chmura działała na nią tak samo jak na Strażników, osłabiała jej moc, ale dziewczyna była tak zdesperowana, że po chwili ponad powierzchnią pojawiła się platforma z lodu, a na niej leżał…

- Jackie! Jack! Proszę nie rób mi tego. Jack. Kocham cię. Kocham cię. Nie zostawiaj mnie. – Dziewczyna wbiegła na lód, zupełnie wyczerpana i przerażona. Zupełnie straciła poczucie czasu. Biegła tak długo aż dotarła do ukochanego. Jack wyglądał strasznie. Poszarzał, a całe ciało miał pokryte czarnymi plamami. Zaciskał dłoń na połamanej lasce. Miał zamknięte oczy. Elsa wzięła jego głowę na kolana, zaczęła go całować, błagać, głaskać, ale on nie chciał się obudzić. – Otwórz oczy! To ja, twoja śnieżynka. Nie możesz odejść. Obiecałeś, że będziesz mnie chronił. Obudź się.