30

- Moim zadaniem było namówić królową na wyprowadzenie żołnierzy na wojnę do Królestwa za Morzem. – Usłyszała beznamiętny, monotonny głos. To był głos Ser Fabia. – Dzięki dzieleniu umysłu z Czarnym Panem, mogłem siać strach i kontrolować umysły rady i Królowej. Trwało to tak długo, bo Królowa miała kontakt ze swą brzemienną siostrą, której dostępu do umysłu broniła aura dziecka, oraz ze Strażnikiem Księżyca. Ich umysły są chronione przez Księżyc i to wpływało również na Królową.  – Wyjaśnił, wciąż tym samym przerażającym głosem. -  Gdy byliśmy w polu Królowa już nie ulegała mojemu magicznemu głosowi z przyczyn nieznanych. Udało mi się jednak…

- Jak mogłeś? Ser FABIO! Obudź się! Co ci się stało?– Wrzasnęła Elsa, która nie mogła już dłużej znieść mechanicznego głosu jej rycerza. Rycerza, któremu ufała. Niestety teraz rozumiała dobrze, czemu tak dziwnie się przy nim czuła. Poczuła łzy na policzkach i podniosła się na stole najwyżej jak umiała by spojrzeć na mężczyznę. – Jesteś opętany! To nie prawda! Fabioooo

- … wykorzystać głupotę Strażników i misję uważam za wykonaną. Królowa owładnięta złością i smutkiem była już w mojej władzy. Zabrałem ją do mojego Pana.  Czarny Pan nagrodzi mnie szczerze i będę żyć wiecznie w jego chwale. – Zakończył rycerz. Hans odsunął go z powrotem do ściany.

- Czy teraz widzisz? Przyprowadziłaś swoich rycerzy na pewną śmierć, bo niedługo wytrzymają w tej chmurze. Dzięki tobie będziemy mogli z łatwością podbić niebronione Arendelle! A do tego, mamy Ciebie, co znaczy, że nie pokonasz już Czarnego Pana.   „Królową Lodu utrzymał w pokorze!” I już nikt, żaden człowiek ani Strażnik nie będzie w stanie mu przeszkodzić. – Hans obszedł stół na którym leżała i popchnął go w cień. Elsa przestała już być oślepiana i musiała  przyzwyczaić oczy do półmroku. Zobaczyła, że do kręgu światła rzucanego przez dziurę w suficie wchodzi ser Fabio. Wydawał się chudy i zabiedzony bez zbroi, a jedynie w łachmanach.

- Weź mnie, o mój wielki Panie Ciemności i Strachu. Będę ci służył na wieki, tak jak służyłem i dzieliłem z tobą ciało. O Panie! – Zadarł głowę do góry i padł na kolana. Nagle cień wokół strumienia światła zaczął się burzyć. Ciemność falowała wokół kręgu światła. Z kąta rozległo się obrzydliwe charczenie. Elsa bała się, okropnie się bała. Czuła strach przechodzący ją do szpiku kości, jakby czerń wlewała jej się do organizmu przez skórę. Jej głowę wypełniały najokropniejsze obrazy, a wytrzeszczone oczy wlepiała we wchodzącego do kręgu światła Hansa. Cień łasił się do niego, oplatał mu szyję i zabijał światło. Staną przed ser Fabiem, który w uniesieniu wpatrywał się w niego. I wtedy zaczęło się najgorsze. Cień zaczął oblepiać Hansa i zmieniać go, formować inną, wysoką postać. Po chwili skrajnie przerażona Elsa zobaczyła coś, co już znała, i choć bardzo chciała zamknąć oczy, nie mogła tego zrobić. Pitch Black stanął w świetle, które zupełnie bladło przy jego aurze ciemności.

- Ja, Czarny Pan, przyjmuję twoją duszę, na wieczną służbę. – Powiedział wysokim, zimnym głosem. Nie był to jeden głos, ale dwa, mówiące w przeraźliwym trytonie i odbijające się od ścian. Pitch  wbił czarny lśniący sztylet prosto w serce ser Fabia. Z rany wytrysła czarna krew, ale oczy Elsy wbite były w twarz Pitcha. A więc to on jest Czarnym Panem! Czarny Pan, Pitch Black, Hans… to jedno…

Martwy mężczyzna zwalił się z plaśnięciem na posadzkę. Teraz potworna twarz Pitcha Blacka w sile mocy zwróciła się na sparaliżowaną strachem Elsę.