43

Jack stał jak wryty. Wpatrywał się w ciało, jakby mógłby je ożywić samym wzrokiem. Mikołaj położył mu dłonie na ramionach.  Chłopak przez chwilę zrobił się zupełnie biały, prawie jak jego włosy, po czym zaczął tylko powtarzać „nie, nie, nie… to nie może być prawda”, a gdy Mikołaj próbował go odciągnąć, ten z całej siły uderzył go i wrzasnął to na całe gardło. Po policzkach spływały mu łzy. Upadł obok ciała i zwinął się w kłębek. Widać było, że przyciska jej martwą dłoń do twarzy. Elsa czuła jak w gardle rośnie jej znajoma gula. Zacisnęła szczękę, żeby nie rozpłakać się razem z nimi.

- Oni wszyscy są tam i im nic nie jest. –Westchnęła.  - Naprawdę nie przejmuję się sobą, ale – Elsa odwróciła oczy pełne łez na łagodną twarz Człowieka Księżycowego. – dlaczego to tak boli? Wcześniej nie czułam takiego smutku na myśl o mojej… o mojej…

- Pamiętaj, że wtedy to nie była śmierć. Twoja dusza rozszczepiła się…

- Daj spokój, wtedy czułam się zupełnie inaczej. Teraz właśnie czuję się żywa. I nie mogę dzielić tego życia z nimi! – Elsa wybuchła już niepohamowanym płaczem. Księżycowy Człowiek pozwolił jej się uspokoić, ale nie dał za wygraną. Najwyraźniej uważał, że wiedza, nawet po śmierci, jest jej potrzebna. Kontynuował więc, gdy ślady łez pozostały jej już tylko na policzkach.

- Czułaś spokój, bo to co w tobie najlepsze, twoja rozwaga, opanowanie i bezinteresowna miłość, której nauczyłaś się od swojej siostry , wzięły górę w części duszy nad którą miałaś kontrolę. Teraz naprawdę zginęłaś. Twoja dusza, nietknięta i nieskazitelna, połączona tak niedawno przez ciebie w jedno – idealną równowagę dobra i zła – opuściła twoje ciało. Przecież możesz zobaczyć siebie. Zachowałaś również swoje moce. Sprawdź.  – Człowiek podniósł jej dłoń w swojej dłoni i Elsa skupiła się, choć niechętnie. Miał rację, nie dość, że miała widoczne „normalne” ciało to udało jej się wyczarować piękny, iskrzący, płatek śniegu. Człowiek miał również rację w tym, że teraz kontrola mocy nie sprawiała jej najmniejszych trudności, a magia rozkładała się równomiernie w jej palcach zupełnie samoczynnie. Otwarła szerzej oczy, a Człowiek uśmiechnął się zadowolony.  – Z Jackiem było to samo.

- Z Jackiem… co? – Elsa opuściła dłoń. Księżycowy Człowiek zdawał się być zirytowany, że powiedział na głos to, co myśli.

- Jack, zanim stał się Strażnikiem, był zwykłym człowiekiem. Był podobny do ciebie Elso, nigdy nie pewny siebie, jego dwie strony duszy bardzo walczyły ze sobą. Pewnego dnia udało mu się wyważyć siebie samego. – Człowiek Księżycowy potarł czoło, a Elsa czekała na dalszy ciąg opowieści. – Uratował swoją młodszą siostrę przed śmiercią, ale sam przypłacił to życiem. Dałem mu drugie życie, bo od dawna szukałem kogoś z tak idealną duszą. Jesteście podobni! Tylko nie mów mu tego, bo to dla niego bardzo bolesne.

- Raczej już mu tego nie powiem…- Powiedziała smutno Elsa, ale widząc dziwnie chytry uśmieszek na twarzy Człowieka zezłościła się.- Z czego się śmiejesz? To wcale…

- Poczekaj, zanim do tego dojdziemy, jest tu ktoś, kto bardzo chciał się z tobą spotkać.  – Przerwał szybko zadowolony z czegoś Człowiek. Odwrócili się do wnętrza zamku. W komnacie czekał szczupły, jasnowłosy mężczyzna, który niepewnie rozkładał ramiona. Elsa podbiegła i z impetem rzuciła się ojcu na szyję.

- Tato. Tak bardzo tęskniłam. Zostałam sama, wszystko zniszczyłam, tato…

- Poradziłaś sobie świetnie, kochanie. Jesteśmy z mamą tacy dumni. – Elsa odsunęła się i ze zdziwieniem popatrzyła na twarz ojca. Wyglądał tak, jak wtedy, gdy wypływali z matką w rejs, z którego już nigdy nie wrócili. – Przepraszam, Elso. Nie powinniśmy byli robić ci takiej krzywdy, przez tyle lat. – Posmutniał. – Kiedy widzę, kim jesteś teraz, okropnie mi żal, że nie pozwoliliśmy cię oglądać światu tak długo.

- Och, tato…- już tylko na tyle umiała się zdobyć. Stali jeszcze chwilę przytuleni.  Lecz Księżycowy Człowiek delikatnie im przerwał.

- Raczej zbyt szybko się nie zobaczycie. Elso, oficjalnie mianuję cię kolejnym Strażnikiem Księżyca ble ble ble… Jesteś nieśmiertelna.

- Jestem… co? – Zapytała dziewczyna, odrywając się od ojca. Tata uśmiechnął się.

 - Coś mi się wydaje, że mój wnuk będzie miał więcej szczęścia niż ty, kochanie. Tylko nie zrób tego samego błędu co my! Żegnaj, kochanie.

- Ja… co? – Elsa patrzyła na nich coraz bardziej zdezorientowana. Księżycowy Człowiek przeprostował palce  i wyczarował na próbę języczek srebrnej magii. – Tato zaczekaj! – Krzyknęła za oddalającym się szybko ojcem. Tato… co?

- Dawno już nie werbowałem nikogo do mojej gwardii, zresztą szkoda by było tego nie zrobić. – Wskazał na brzuch Elsy, która z otwartymi ustami wpatrywała się w swojego rozmówcę. Po chwili dłońmi zatoczył szeroki łuk, a jego szata zafalowała. Rozbłysk światła oślepił Elsę, która znowu znalazła się na balkonie, razem z Księżycowym Człowiekiem. Na plaży panowało poruszenie.  

Sorka za spóźnienie, mam dość pracowite poniedziałki :P W następnym poście chyba już będzie ostatnia część chyba, że wolicie rozbić ją na dwa? ( Jest dość długa) ~~ Annie