34

W końcu ich „ plan” był gotów. Niestety, mimo długich przygotowań i kłótni, miał bardzo wiele elementów improwizacji. Elsa i Jack mieli  mało informacji na temat miejsca, w którym się znajdują. Ostatecznie jednak, postawili wszystko na jedną kartę i zdecydowali się zaryzykować ucieczkę i odbicie zakładników Pitcha. Strażnik na szczęście potrafił wykrzesać z siebie moc mimo czarnej mgły, czego Królowa zrobić nie mogła. Elementem, nad którym spierali się najbardziej była rola Elsy w całym przedsięwzięciu. Jack starał się zorganizować jak najbezpieczniejszą ucieczkę dziewczyny, podczas gdy on zajmie się resztą. Królowa jednak kategorycznie się nie zgodziła, gdyż wiedziała, że tylko ona może wykonać pewne zadania i na pewno nie chciała aż tak narażać Strażnika. Po użyciu wielu królewskich tonów do powiedzenia bardzo niewielu słów, które Królowej przystoją, ostatecznie postawiła na swoim.

Stała teraz znowu przed grubymi drzwiami i oddychała głęboko. Napięcie wzrastało, Jack krążył niespokojnie po pokoju. Nagle, gdy już podniosła rękę chłopak wykonał gwałtowny ruch i Elsa znalazła się w jego objęciach. Niespodziewanie pocałował ją. Dziewczyna zesztywniała, bo wciąż nie czuła się do końca swobodnie przy Jacku, ale nie odepchnęła go. Spojrzała tylko na niego pytającym wzrokiem.

- Może jednak znajdziemy inny sposób…- wyszeptał do jej włosów.

- Nie ma innego sposobu.  Boisz się? – zapytała lekko ironicznie. Jack odwrócił głowę i ich spojrzenia się spotkały.

- Boję się o ciebie. Jeśli coś Ci się stanie… zabiję się.

Elsa wystraszyła się. Powiedział to w taki sposób, że dreszcze przebiegły jej po całym ciele. Było pewne, że naprawdę tak zrobi. A czy ona zrobiłaby to samo dla niego?

Tak, powiedział głosik w jej głowie. Oszukał cię, ale naprawdę cię kocha. I ty jego też.

Próbując się pozbierać, odwróciła się i załomotała w drzwi od ich bunkra. Nie było to specjalnie głośne, gdyż jako kobieta i do tego niedożywiona nie miała wystarczającej siły. To jednak wystarczyło, aby usłyszeć wyraźny ruch za drzwiami.

 - Chcę rozmawiać z Czarnym Panem w sprawie mojej duszy. – Wykrzyknęła władczo do drzwi. Jack siedzący za jej plecami przygotowywał swoją moc i mamrotał, że nie jest jednak pewny czy ten plan jest naprawdę dobry. Elsa ignorowała go. Nie chciała zaprzątać sobie myśli tym co się właśnie stało przed czekającym ją zadaniem. Drzwi otworzyły się i w mgnieniu oka złapał ją za ramiona jakiś obrzydliwy, szkieletowaty mężczyzna. Był zupełnie podobny do tych potworów, które Elsa widziała w czasie bitwy. Klątwa robiła z człowieka kupę naciągniętych skórą kości, a w oczach pozostawiała ziejącą dziurę dzikości. Uzwierzęcała. To obrzydlistwo pchało ją teraz przed sobą ostro zakończonym przedmiotem, który nawet nie przypominał miecza. Królowa starała się wyglądać godnie i szlachetnie, ale wychudzona i w potarganych ubraniach nie było to łatwe. Odetchnęła jednak z ulgą gdy usłyszała, że ciężkie drzwi wydają odgłos przesuwania po grubym lodzie. Jackowi się udało. Teraz czeka ją najtrudniejsze wyzwanie.

Prowadzono ją po wielu schodach w górę i przez wysokie korytarze. Wszędzie powkładane były pochodnie, które jednak ćmiły bardzo słabym ogniem. Mimo to wyraźnie czarne opary, które wcześniej unosiły się ponad ziemią i sprawiały, że powietrze było prawie tak gęste jak woda, teraz rozrzedziły się i tworzyły jakby lekką mgłę. Czyżby Pitch tracił moc? Wreszcie dotarli do ogromnych drzwi, które mogły prowadzić tylko do Sali balowej. Elsa poprawiła się jeszcze ostatni raz, zanim wkroczyła do wielkiej, niegdyś pięknej komnaty. Zdarte złocone tapety i połamane mahoniowe  stoły  wyraźnie wskazywały, że w latach świetności odbywały się tu wspaniałe bale. Teraz jednak połamane meble odsunięto na bok, a na środku marmurowej posadzki stał prosty, czarny tron, na którym zasiadał Czarny Pan w ciele Hansa. Książę zmienił się od czasu, gdy Elsa ostatnio go widziała. Schudł, a jego rude włosy były teraz poznaczone siwymi pasmami. Pod oczami widniały cienie, ale mimo tego wszystkiego emanowała od niego silna aura strachu. Na widok Elsy Hans uśmiechnął się. Królowa zauważyła, że nie był to już ten ujmująco słodki uśmiech chłopca. Hans uśmiechał się jak swój Czarny Pan – zimnym, chytrym uśmieszkiem. Dziewczynie serce podchodziło do gardła, gdyż moc Pitcha wnikała w każdy zakątek jej ciała. Wiedziała, że to zręczny manipulator, więc starała się odegnać od siebie strach jak tylko mogła.

- A więc zdecydowałaś się w końcu zrobić ten bardzo dobry krok, Elsi. – W ustach Hansa pobrzmiewało zadowolenie. Elsa zignorowała go.

- Ładnie się tu urządziłeś. Powietrze też jakieś czyste dzisiaj. Czyżbyś osłabł? – Zapytała, starając się, by jej głos brzmiał pewnie i ironicznie. Wiedziała, że musi grać na czas, aby Jack zdążył znaleźć jej przyjaciół. Hans wykonał niedbały gest.

- To efekt rozciągania mocy Czarnego Pana na większe odległości. – Elsa widziała, że przygląda jej się oczekując, ale nie dała mu satysfakcji i nie pokazała, jak ją zmartwił tym stwierdzeniem. Dobrze wiedziała, że kolejnym przystankiem Pitcha jest Arendelle.

- Ty też nie wyglądasz najlepiej. Czyżby obecność twojego… lokatora, aż tak cię męczyła? – Tym razem Elsa trafiła celnie. Hans zmarszczył na sekundę brwi, a zdając sobie sprawę ze swojego błędu, uśmiechnął się szeroko.

- Czarny Pan jest wymagający. Staram się mu dorównać, ale ja, robak bez mocy nie jestem w stanie zawsze zapewnić… Elso, ale przejdźmy do naszej sprawy. Dusza. – Jego głos nagle się zmienił i królowa wyczuła, że zainterweniował Czarny Pan. Wzięła głęboki oddech.

- Oddam ci ją, ale pod pewnymi warunkami. – Rzekła. Hans zachłysnął się powietrzem, ale zaraz się uspokoił. Czarny Pan musiał się tego spodziewać. – Chcę, żebyś zwołał swoich ludzi. Muszę mieć świadków.

Hans nic nie powiedział. Zamknął na chwilę oczy. Czarny Pan porozumiewał się ze wszystkimi swoimi poddanymi telepatycznie. Elsa była bardzo zadowolona, bo dowiedziała się, jak bardzo Pitchowi zależy na jej duszy i jak jest bezsilny. Ostatecznie salę poczęły wypełniać setki wychudzonych żołnierzy.

- Po pierwsze wypuścisz moich przyjaciół i już nigdy nie zrobisz im krzywdy. Po drugie zostawisz Arendelle w spokoju. – Elsa widziała po twarzy Hansa, że Czarny Pan przewidywał takie postulaty. Wyrażał milczącą zgodę na wszystko, czego i tak by nigdy nie dochował. Musiała więc zastosować ostateczną broń. – Po trzecie – walka. Jak równy z równym.

Wśród tłumu rozległo się poruszenie. Hans rozszerzył oczy zdziwiony. Wokół jego tronu zaczęły zbierać się kłęby ciemnej mgły. Pitch musiał rozważać ten ostatni punkt i doszukiwać się w nim sensu, bo Hans kilkakrotnie otwierał usta i po chwili zamykał. Elsa postanowiła mu wyjaśnić.

- Nic nie ma za darmo, Pitch. Jako królowa chcę zginąć w walce. I przekonać się, czy moja dusza będzie w silnych rękach. Kto wie, może potrafisz wygrywać tylko ze słabszymi od siebie? Wtedy czułabym, że moja dusza idzie na marne, do władcy, którego można spokojnie pokonać…- Próbowała zagrać na strunach pychy Czernemu Panu, ale nerwy miała już w strzępach. Jej wyreżyserowana nonszalancja i udawana zgoda na zniszczenie ich świata wypadły słabo i nieprzekonująco. Aura strachu się wzmagała, a ona usiłowała wydać siebie na beznadziejną walkę… Odegnała od siebie te myśli. Musi skupić się na zadaniu! Widząc, że ta przemowa nie zrobiła aż takiego wielkiego wrażenia na Hansie, odwróciła się i rozpaczliwie chwyciła się ostatniej możliwości.  – A wy, ludzie Królestwa za Morzem? Uważacie, że wasz Pan jest zdolny mnie pokonać? Czy może boi się jakiejś głupiej legendy, pompatycznie nazwanej przepowiednią? Cóż za władca, który boi się skrawka papieru. I to jest pan strachu? Przysięgam na księżyc, że jeśli mnie pokona oddam mu duszę. – To wywołało wrażenie. Tłum zafalował i rozległ się ryk tłumu dzikich zwierząt, niegdyś nazywanych ludźmi. Pitch, mimo swojej mocy, nie mógł manipulować emocjami tak wielkiej ilości gawiedzi, szczególnie, że słowo „walka” podniecało ich najbardziej. Tłum jej pragnął.

Nagle zapadła cisza. Twarze wszystkich zwróciły się w kierunku tronu. Elsa odwróciła się powoli. Stał przed nią wysoki, majestatyczny Czarny Pan. Teraz widziała go lepiej niż kiedykolwiek. W sile mocy wydawał się jeszcze wyższy i bardziej demoniczny. Czarne włosy przygładzono do tyłu, a na głowie miał jasnoszarą koronę. Elsa nie miała wątpliwości, z czego jest zrobiona i wstrząsną nią dreszcz. Były to kości ludzkie. Wokół niego wzbijały się tumany czerni. Hans zniknął.

- Jesteś dzisiaj jakoś wyjątkowo natrętna i odważna. Troszkę trudniej kontrolować twój umysł.

- Więzienie zmienia ludzi. – Wyjąkała, nie umiejąc już zachować pozorów obojętności.

- JA nie miałbym być godny twojej bezczelnej duszy? – A więc jednak duma się odezwała.

Elsa nie odpowiedziała, przełknęła tylko ślinę. Teraz wystarczy go pokonać i uratować świat. Drobnostka.

- Chcesz walczyć jak równy z równym, odzyskasz więc swoje moce. Przygotuj się na śmierć Królowo Lodu.