33

Nachylił się i delikatnie ją pocałował. Patrzyli na siebie przez chwilę, stykając się nosami, a na ustach chłopaka znów urósł szeroki uśmiech. Elsa też mimowolnie się uśmiechnęła, ale syknęła z bólu, gdy przypadkowo dotknął jej świeżych blizn. Natychmiast na jego twarzy ukazał się niepokój.

-  To Pitch Cię skrzywdził. – To było raczej stwierdzenie, niż pytanie. Elsa niespiesznie opowiedziała mu o wampirzycy, o ser Fabiu, Hansie i Pitchu. Opowieść ciężko przechodziła jej przez gardło i wciąż od nowa obrazy pokazywały się w jej wspomnieniach. Gdy doszła do momentu otwierania się kurtyny na ścianie zalała się łzami. Z chwili na chwilę przypominała sobie coraz więcej bolesnych szczegółów.

- Dlaczego? Dlaczego on chce mojej duszy? – zapytała w przestrzeń. Jack, który dotychczas siedział jak sparaliżowany ocknął się i przyciągnął ją do siebie.

- To ta przepowiednia. – odpowiedział. Elsa czekała, ale Jack nie zamierzał kontynuować. Wyswobodziła się z jego objęć, choć było jej tam dobrze.

- Mów. – Powiedziała nagląco. Jack spojrzał na nią ze zmarszczonym czołem. Wziął głęboki wdech.

- W przepowiedni jest mowa o tym, że możesz powstrzymać Pitcha. Teoretycznie on już nie powinien się o to martwić, bo „ utrzymał cię w pokorze” – jesteś jego więźniem do czasu aż nie wymyślę, jak nas stąd uwolnić. Ale Pitch w swojej chciwości chce przechytrzyć tę przepowiednię. Skoro ma już ciebie w szachu to czemu nie ułatwić sobie zadania? Jesteś tak potężna, że mogłabyś go pokonać. A gdybyście połączyli siły? Kto może stanąć na drodze tak potężnej mocy?

Elsa patrzyła na niego okrągłymi oczami. Nareszcie zrozumiała to wszystko co widziała. Teraz wiedziała już, że ten rytuał, któremu został poddany Fabio to było oddanie duszy Czarnemu Panu, który wcześniej opętał jego umysł. Przyjrzała się swoim dłoniom.

- Po co rozcięli mi ręce? I czemu mnie tu trzymają, nie mogą po prostu zabrać mi duszy i mocy?

- To nie takie proste. Duszę można odebrać tylko jeśli dana istota odda ją dobrowolnie. Pitch mamił swoją „ chorobą” umysły ludzi i zabierał ich dusze. Z każdą duszą jest związana moc, u jednych większa u innych mniejsza. Twoja moc jest ogromna – czasami nie potrafisz jej nawet kontrolować. – Spojrzała na niego z ukosa. Kącik ust uniósł mu się nieznacznie. Zaraz jednak znowu spoważniał.  – Rozcinali ci dłonie, żeby wprowadzić do twojej krwi trochę tej czarnej materii, która powoduje „klątwę” .– kontynuował - Większość zarażonych nią ludzi po prostu wdychała te opary i dostawała kręćka. Ale ty jesteś Królową Lodu z przepowiedni. Nie można cię tak po prostu zniewolić.

Elsa znowu wcisnęła się w róg przy ścianie. Nachodziły ją czarne myśli.

- Czy to znaczy, że w mojej krwi krąży sobie czarna magia i być może niedługo stanę się dzikim zwierzęciem? – Zapytała w końcu. Jack uśmiechnął się krzywo.

- Nie sądzę, żeby im się to udało. Myślę, że decyzja o oddaniu duszy musi należeć do ciebie. W przeciwnym razie nie uciekaliby się do szantażu. – Posmutniał.- Myślę, że chcą pokazywać Ci jak najwięcej potwornych obrazów związanych z twoimi bliskimi. Będą ich męczyć, aż w końcu zabiją. Wtedy zniszczą cię psychicznie. Będziesz słaba, oszalała z żalu i bólu. Z wyrzutów sumienia lub też chęci odcięcia się od tego wszystkiego pozwolisz im na zabranie swojej duszy. Taki jest ich plan. – Westchnął. Elsa zamyśliła się. 

- A skąd ty właściwie to wszystko wiesz, co? – Jack uniósł na nią zdziwiony wzrok. Jej głos zabrzmiał ostro. – Może Pitch cię tu nasłał, żebyś mi to wszystko opowiedział i udawał mojego sprzymierzeńca?

- Chyba nie sądzisz, że mógłbym z nim współpracować?!? – Jack zerwał się z pryczy. – Przecież zostałem stworzony po to, żeby z nim walczyć. Muszę wiedzieć wszystko o moim największym wrogu. Inaczej jak my Strażnicy moglibyśmy go pokonać? Jak w ogóle mogłaś tak pomyśleć? – Pierwszy raz na nią krzyczał. Elsa skuliła się trochę bardziej w swoim rogu, ale nie robił na niej zbytniego wrażenia.

- Przestań! Przyjmuję to wyjaśnienie, ale nie dziw się za bardzo. Myślisz, że mogę ci ufać po tym co zrobiłeś? Nigdy już nie będę do końca pewna jakie masz zamiary. – Warknęła wściekle. Dawna złość na niego wróciła. Na policzki Jacka wpłynął rumieniec. Odwrócił się do niej plecami zaciskając pięści. Elsa również wstała i podeszła do ogromnych, ciężkich drzwi, jedynego wyjścia z ich bunkra. Oczy znowu napełniły jej się łzami. Czuła, że nie radzi sobie ze swoim położeniem i ciążącą świadomością o losie jej przyjaciół. Strach i bezsilność wyładowała na Jacku, a tego właśnie chce Pitch. Jack chyba naprawdę ją kocha... leciał za nią tutaj... leciał... no tak!

- W naszym położeniu kłótnie są bez sensu.- Zaczął cicho Jack. W jego głosie pobrzmiewała gorycz. Elsa już go jednak nie słuchała.- Musimy pomyśleć, jak uwolnić stąd nas i twoich przyjaciół, a potem ukryję was gdzieś, może…

- Mam pomysł. Próbowałeś już zamrozić te drzwi?