36

- Wszystko było by dobrze z przepowiedniami. – Rozległ się głos za jej plecami. – Gdyby tylko rozumiały, że człowiek obdarzony odrobinką mocy nie może równać się z mistrzem iluzji, z nieśmiertelnym czarownikiem, który jest stworzony, by walczyć z księżycem. Cóż. Dzięki połączeniu naszych mocy, postaram się zniszczyć wszystkie zwoje z przepowiedniami, jakie kiedykolwiek powstały. Oprócz tego zniszczę też twoje piękne królestwo i znajomych, ale okażę wielką łaskę – Przesunął się przed nią tak, by mogła go widzieć. – nie będę kazał ci tego oglądać.

Elsa słuchała, ale trybiki w jej mózgu jakby zwolniły. Wciąż  nie umiała zdać sobie do końca sprawy z tego, co się dzieje. To już? Ale jak to? Przecież on prawie zginął… Oszukał mnie. Czy to koniec? To nie możliwe. Przecież to nie tak się miało skończyć! Miałam ich uratować!

Poczuła, że po jej twarzy płynął łzy. Roszpunka, Anna, Kristof, Merida, Hiccup, Arendelle… Jack. Czy oni wszyscy są teraz straceni? Przecież miałam cierpieć za nich! Tak jak mówi przepowiednia! Miałam z nim walczyć i ich bronić… Czy moja moc będzie wykorzystana przeciwko nim?

Próbowała się uspokoić. Nie! Jack zabierze ich w bezpieczne miejsce. Miała nadzieję, że nie będą na nią długo czekać. Jeśli Strażnicy im nie pomogą, to bez Elsy nie poradzą sobie z Pitchem.  Jej plan zakładał, że ucieknie z pola walki. Zmarnowała okazję, kiedy potwór go zaatakował. Musiała się napatrzeć na swój triumf. Uwierzyła, że może pokonać istotę zła! Głupia. Znowu to wszystko przez nią. Zniszczyła wszystko.

- No, no, no, nie płaczemy już. Teraz pójdziesz spać. Czy aż tak kochasz życie, że trudno ci się z nim rozstać? – Zapytał Pitch dotykając jej rozwichrzonych włosów. Przyglądał się jej zamarłemu ciału, aż nagle wykonał gest dłonią. Jej ręka poruszyła się bez jej woli obracając się wnętrzem do góry i wyprostowała się, jakby Pitch miał zaraz zrobić jej zastrzyk. – Umowa to jednak umowa, kochana. Twoja dusza, wedle wszelkich praw Księżyca, należy teraz do mnie.

Elsa chciałaby móc zamknąć oczy. Gdyby nie moc Pitcha, omdlała by pewnie ze zmęczenia. Musiała jednak wciąż patrzeć na pobojowisko, widząc kątem oka Pitcha wyjmującego z fałd swojej szaty jej własny sztylet. Usłyszała chrzęst zbroi i domyśliła się, że za nimi ustawiła się już publika. Wszystko dobiegało końca. 

 Gdy Pitch powoli i z namaszczeniem zabierał się do rozcinania jej i tak nie zagojonych nadgarstków Elsa starała się przywołać dobre wspomnienia. Z racji wszechobecnej atmosfery strachu powinno jej się to nie udać, ale dziś kontrola nad strachem okazywała się łatwiejsza niż kiedykolwiek. Elsa była teraz po prostu wściekła na siebie. Przypominały jej się jednak cudowne czasy, gdy były z Anką małe i bawiły się razem. Przypomniało jej się jak pogodziły się z Anią po jej ucieczce. To było niedawno… Po tych wspomnieniach nastąpiły inne: ślub Roszpunki, lepienie bałwana, jazda na łyżwach, Arendelle w czasie święta księżyca. Wspomnienia mieszały się, a Elsa skupiała się na nich tak intensywnie, że nie wiedziała już gdzie jest i co się z nią dzieje; nie czuła już bólu. Wreszcie przywołała wspomnienia całkiem niedawne. Jack. Jej serce przyspieszyło. Nigdy się nad tym nie zastanawiała, ale co by było, gdyby jakimś cudem udało się pokonać Pitcha? Czy mogliby wtedy założyć rodzinę? Przypomniała sobie, jak spadła z drzewa i na to wspomnienie na pewno by się roześmiała, gdyby mogła. Zobaczyła w myślach jak Jack zbliża się do niej w leśnym jeziorze, potem jak lecą razem wśród gwiazd, potem jak przechadzają się po parku, jak wszyscy na placu go zauważają. Tyle wspomnień. On obiecał, że nigdy nie pozwoli mi upaść. Ale ja upadłam, bo wyrwałam się z jego objęć, pomyślała Elsa.

Nagle poczuła się jakby lżejsza. Przerwała swoje rozmyślania. Mimowolnie spojrzała w dół i dopiero po chwili uświadomiła sobie, że może się ruszać. Pitch wciąż stał przed jej ręką, ale nie zauważył, że się poruszyła. Ostrożnie wróciła głową w poprzednie miejsce i przygotowała się do ataku. Skoro jeszcze nie ma jej duszy, a czar prysł to ma jeszcze szansę. Skupiła się na swojej dłoni, którą zasłaniał Czarny Pan i w odpowiednim momencie uderzyła go prosto w twarz. Ku jej zdziwieniu nie poczuła oporu. Zebrała się na odwagę i przesunęła wzrok na swoją rękę. Pitch wciąż się nad nią pochylał, ale to niemożliwe, przecież czuła wyraźnie, że nią ruszała. Odwracała głowę już całkiem swobodnie, gdyż nikt wcale tego nie zauważał. Rycerze wznosili okrzyki pochwalne dla swojego władcy, a on sam wciąż zajęty był robieniem czegoś nad jej nadgarstkiem. Był tak blisko. Coś było nie tak.  Wyraźnie czuła, że rusza rękami i nogami, ale jej członki stały w miejscu. Wreszcie postanowiła zrobić krok. Zrobiła taki krok, że wpadłaby na Pitcha. Jej perspektywa widzenia się zmieniła, więc musiała się przesunąć, ale dlaczego oni tego w ogóle nie zauważają? I wtedy jej wzrok padł na ciało. Było to ciało smukłej dziewczyny w strzępach jej ubrań, z jej jasnymi włosami, w jej butach. Była chuda, widać było, że dawno nie jadła. Miała wyraz twarzy jakby zaraz miała krzyknąć coś, co sprawiało jej satysfakcję. Ale to nie była twarz, którą Elsa widywała w lustrze. Skóra nabrała woskowatego, niezdrowego odcieniu.  Pod oczami pojawiły się sine pręgi, a oczy już nie były lodowato niebieskie. Stały się czarne. I wtedy Elsa zrozumiała, że czar nie prysł. Ona opuściła swoje ciało.